Grupa młodzieży z Hufca Pracy w Kielcach pod opieką wychowawczyń Moniki Wawrzeńczyk i Jolanty Gajos zwiedziła Mauzoleum w Michniowie upamiętniające losy wielu wsi zniszczonych doszczętnie w czasie II wojny światowej. Aby los danej wsi był zakwalifikowany jako pacyfikacja musiała być ona zniszczona doszczętnie w sensie fizycznym: spalone domy i wymordowani mieszkańcy, tak jak w Michniowie. Jednym z wiele mówiących eksponatów jest niepozorna mapa Polski, gdzie każda kropka oznacza spaloną wieś. Mnóstwo tych kropek stawia zakres tych pacyfikacji poza możliwością wyobraźni, ogrom zbrodni jest za duży.
Sercem Mauzoleum jest mogiła, w której jest pogrzebane ponad 200 osób, dalej stoi piękna rzeźba zatytułowana „Pieta”, przedstawiająca Polkę trzymająca martwe ciało mężczyzny symbolizujące wszystkich poległych narzeczonych, mężów, synów, braci, ojców.
Zwiedzanie Mauzoleum zaczyna się od wejścia do Domu Ciszy, celowo przypominającego wnętrze kościoła. Nasza grupa uległa sile oddziaływania tego wnętrza, czarny ołtarz i krzyż sprawiły że poczuliśmy się jak w sanktuarium. Nie chcieliśmy rozmawiać, wymieniać spostrzeżeń; w ciszy przechodziliśmy przez kolejne pomieszczenia słuchając objaśnień pani przewodnik; docierała do nas straszliwa prawda o dokonanej przez Niemców zbrodni.
Następnie młodzież wzięła udział w warsztatach, doskonale przeprowadzonych, ćwiczenia, takie jak własnoręczne uzupełnianie kopii kenkarty, były rzeczowe i zapadające w pamięć; młodzież bardzo zaangażowała się.
Wizyta w Mauzoleum sprawiła, że staliśmy się bogatsi o wiedzę, ale także jakby trochę lepszymi ludźmi.
Autorka artykułu i zdjęć Monika Wawrzeńczyk
